SPOREN
in de Notre Dame des Arts, de Refter in Ubbergen
Negen makers zoeken en vinden sporen in zichzelf of in hun familiegeschiedenis.
Onderzoeken naar wat overblijft, een afdruk of indruk van iets nagelaten.
Omzwervingen, dwalen om terug te gaan naar de bron.
De tijd gaat terug en vooruit.
3/4 10/11 17/18 24/25 sept
Opening zondag 4 september om 15.00 uur. Welkom!
13.00 – 17.00 uur
foto’s Dick Doorduin
'Ik haak dus ik ben'
Corina Frans, Oostburg, 1983
E: corinafrans@gmail.com
Regeneratie
installatie
objecten, metaaldraad, brei- en haaktechniek
De samenstelling en wijze waarop de vormen van metaaldraad via een herhalend patroon zijn opgebouwd doen denken aan cellen die zich vermeerderen tot fragmenten van organisch leven.
Sporen van vitaliteit in een jaar dat in het teken stond van leven met Post-Covid-19. Een periode die vroeg om het loslaten van identificaties en het streven naar herstel. Louter te zijn met wat er nu is.
De repetitieve handeling als meditatie; daar waar de dagen hun afzonderlijke betekenis schijnbaar verloren vond ik hernieuwde betekenis en zin in deze activiteit. Tastbare vormen ontwikkelden zich gestaag tot een groter samenhangend geheel en tonen voorzichtig doch tastbaar sporen van hernieuwd leven.
'Wat blijft wanneer tijd en ruimte geen oordeel vormen'
Corine Teuben, Sassenheim, 1969
E: info@corineteuben.nl
Van wat overblijft
installatie
olieverf en oliepastel op papier
Bladerend in een oud boek over fotografie valt mijn oog op de foto van een jongetje dat op straat zit. Het vangt mijn blik. Er is iets wat me raakt, maar ik weet niet waarom. Is het zijn houding, een ontroerend detail van zijn hand? Ik kijk naar een vreemde en toch voel ik vertrouwdheid. Ik neem iets waar wat ik herken. Een puur gevoel, iets bekends, iets kwetsbaars, een beleving, een atmosfeer? Gaat het over het jongetje, of gaat het over mij?
'Na stromen en woelen is dit wat rest'
De wereld laat zich in glimpen begrijpen. Door goed te kijken zie je het bezinksel dat de levens voor jou hebben nagelaten in jou. Een veeg, een vlek, een laagje. Kijk goed, heb geduld en vertrouw op de goede bedoeling. Weet je onderdeel van een keten waarin je slechts een schakel bent. Niet belangrijk, wel essentieel. Want wat laten voorgaande generaties ons na? Wat leeft in mij voort van mijn voormoeders? Welke geschiedenis leeft in mijn lichaam voort? Het lichaam als container van gedeelde geschiedenis. Meer dan cellen alleen. De cellen zijn geladen. De sterkste lading gloeit het langste na. Wel vergaan. Niet verdwenen.
'In verhalen vinden we elkaar'
Judy Cerfontaine, Eindhoven, 1965
E: info@dierbaargoedarnhem.nl
Wij zijn
molton, linnen, löss
3 doeken van 1,02 m x 1,60 m
In mijn familie bleef het belangrijkste verhaal onbesproken. Het zoeken naar aanwijzingen, beelden en sporen uit het verleden resulteerde in het drieluik “Wij zijn”. Vanuit het hier en nu heb ik deze geschiedenis doorleefd. Hierdoor komt het verhaal in een ander perspectief te staan en voel ik me vrij om mijn eigen weg in te slaan.
Het werk is heel persoonlijk maar vertelt ook iets universeels. In verhalen herkennen we elkaar. Ook al is ieder verhaal anders.
'Het leven kan alleen stroomopwaarts worden geleefd, maar moet stroomafwaarts worden begrepen'
Laura Boogaard, Dordrecht, 1985
E: boogaard.lh@gmail.com
Be longing
installatie. olieverf op canvas
diverse formaten, in totaal 3 x 3 m
Ik heb mijn hele leven gewoond aan de oevers van rivieren. In een periode waarin ik nieuwe verbindingen zocht maar tegelijkertijd de wereld op afstand moest blijven, ben ik gaan jutten, stroomafwaarts. Sporen – foto’s, dagboeken, gevonden voorwerpen, familieverhalen, artefacten – brachten me steeds verder met de stroom mee naar het verleden. Ik onderzocht de begrippen verlangen, nostalgie, verbinding, thuishoren, toebehoren. Er ontstonden connecties tussen ervaringen in het heden en herinneringen uit het nabije en verre verleden. Mijn werken zijn een compilatie van de sporen die zijn aangespoeld, stroomafwaarts.
'Een kind van de kust'
Margreet van der Meij, Katwijk aan Zee, 1955
E: margreetvandermeij@hetnet.nl
Aardse schatten
schelp, steen, hout, gras, papier
vloer: doorsnee cirkel 1,50 m
wand: 2 x 2 m
Ik ben een kind van de kust. In mijn kindertijd verzamelde ik schelpen, drijfhout en stenen. Sporen van tedere schoonheid, alles op een eigen manier. De vormen, patronen, kleuren en diversiteit spreken me aan. Ze vertellen een eigen verhaal. Het zijn tekens van leven, van dichtbij of verder weg en soms al oeroud. Ze zijn volmaakt. Soms beschadigd met zichtbare littekens of met een speciaal kenmerk waarvoor ik bezwijk.
Ik herken mezelf erin, het gaat ook over mij.
'Flow is in opperste concentratie volledig op gaan in een activiteit of handeling’'
Natasja van Geel, Breda, 1969
E: natasjavangeel@hotmail.com
Resten van een kindertijd
installatie
papier op hardboard, acrylverf, foto’s, beeld en geluid
2,55 x 1,71 m
Het thema Sporen heeft me geleid naar mijn jeugd en de relatie met mijn moeder. Het voerde me terug naar bezigheden die ik als kind graag deed, en de ‘flow’ die ik hierin ervoer. Wat bracht me in die staat van opperste concentratie? En wat is er nodig om die op te roepen? In de staat van Flow is het mogelijk boven je eigen kunnen uit te stijgen, sneller te leren en nieuwe inzichten te krijgen. Een collage van jeugdfoto’s heb ik om laten zetten naar Schilderen op nummer en samen met anderen beschilderd. Al schilderend spraken we over flow. Vanuit de overtuiging dat flow belangrijk is om de uitdagingen van huidige bestaan het hoofd te bieden, zowel persoonlijk als maatschappelijk.
Flow
Natasja van Geel, Breda, 1969
E: natasjavangeel@hotmail.com
Vormgeving : Montse Hernàndez i Sala––grafisch ontwerper
Het Nieuwe Kanaal 1, 41 x 57 cm
Het Nieuwe Kanaal 2 , 41 x 57 cm
Het Nieuwe Kanaal 3 , 41 x 57 cm
Het Nieuwe Kanaal 4 , 41 x 57 cm
Het Nieuwe Kanaal 5 , 41 x 57 cm
Het Nieuwe Kanaal 6 , 41 x 57 cm
Het kenmerk van flow – evenwicht tussen de eigen vaardigheid en de uit te voeren activiteit waarbij de bezigheden heel uitdagend zijn maar nét niet te moeilijk om met succes uit te voeren – ben ik individueel gaan bekijken. Ik heb voldoende kaders nodig om me te kunnen focussen maar daarbinnen ook voldoende vrijheid om niet te ‘bevriezen’. Om die reden heb ik mezelf een uitdaging gesteld met duidelijke regels: ik maak van de zaterdageditie van de Volkskrant collages en collageteksten.
Dragen fysieke handelingen uit het katholieke geloof in zichzelf betekenis?
Neelke Jacobs, Tegelen 1983
E: info@neelkejacobs.nl
Corpus (2022)
video-installatie
In Loreto, Italië, staat de Santa Casa, het Heilige Huis. Waar, volgens de katholieken, Maria (de moeder van Jezus, zoon van God) is geboren en heeft gewoond.
Een gedeelte van dit huis werd door ‘engelen’ naar Loreto gebracht. Daar staat het nu in een marmeren omhulling. En op de drempel daarvan, vind je twee geultjes, deze lopen helemaal rond.
Al honderden jaren gaan biddende mensen op hun knieën rondom het heilige huis. Hun knieën hebben zo het marmer uitgesleten. Deze sporen zijn voor mij een startpunt geweest voor het inslaan van een nieuwe weg in mijn werk.
'Blijf draaien tot je loszingt van de grond'
Wieke Teselink, Hengelo, 1992
E: W.Teselink@clv.nl
Zachte grond
Installatie, diverse materialen
3 x 3 meter
Sinds 1874 woont mijn familie op het erf, waar ook ik opgroeide. Drie generaties vrouwen in mijn familie heb ik mogen leren kennen. Deze vrouwen wonen op dezelfde plek: op de boerderij, omgeven met hetzelfde groen, met dezelfde verre horizon. Een generatielijn met een basis die zacht, stevig en kwetsbaar is. Een lange lijn aan verhalen in de grond waar generaties vrouwen de afwas deden, verliefd werden, onzeker waren en droomden. Ik dreef een aantal jaar geleden weg van de plek en vraag me af: Hoe huist de geboortegrond in mij? Graven in je eigen grond is kwetsbaar. Misschien lijkt het aan de oppervlakte niet nodig om te gaan wroeten. Ik zoek een vorm om die kwetsbaarheid, geborgenheid en sterkte van de grond en de generatielijn vast te leggen om de waarde ervan te kunnen delen