ONGEZIEN
in de Notre Dame des Arts, de Refter in Ubbergen
Ongezien, maar niet onaangeraakt.
Negen kunstenaars zochten in traject blikopener de onderstroom op en werkten aan persoonlijke en uitdagende thema’s.
Deze zoektocht uit zich tijdens de expositie Ongezien in tekeningen, schilderijen, installaties en objecten.
Waar ga je naartoe als het onduidelijk is? Wie kun je vertrouwen? Wat gebeurt er als je terug moet vallen op jezelf? De vragen die gesteld worden zijn van persoonlijke aard, maar raken een universele snaar.
We zijn allemaal wel eens op zoek naar iets dat we eerder niet zagen.
Tijdens Ongezien worden de werken gepresenteerd in de prachtige Notre Dame des Arts.
Bekijk hetgeen dat voorheen ongezien was op
1, 2 en 8, 9 juni 2024
van 13.00 – 17.00 uur
We hopen je daar te zien!
foto’s Dick Doorduin
Wie ben ik als niemand kijkt?
Misschien is veiligheid niet zozeer een fysieke schuilplaats waar we ons kunnen verstoppen voor de wereld, voor de mensheid, maar meer een innerlijke staat van zijn. Misschien is veiligheid niet het ontbreken van risico’s maar eerder het vermogen om te blijven staan temidden van de storm van het leven, wetende dat we niet alleen zijn. Maar verbonden.
Ik wandel en wandel om maar dat ene moment te vinden waarin ik me even (schijn)veilig voel. Dat beeld probeer ik vast te houden. Hiervoor gebruik ik verschillende technieken, bijvoorbeeld fotografie. Soms gaat het om beweging, om de ervaring van het bewegen door een landschap en is film voor mij het juiste medium. Andere momenten voel ik de noodzaak om te tekenen en ga ik actief aan de slag om de emoties die ik op dat moment ervaar, van onveiligheid, herinneringen aan wonden, in beeld te vatten. Ik kies er bewust voor om dit niet letterlijk na te tekenen maar om te spelen met de gevoelens van de kijker.
Helga van der Heijden-Boonman, Arnhem, 1989
www.helgaboonman.nl
Who are you when no one is watching?
Installatie.
Ik zoek een antwoord op de vraag wie ik ben als niemand kijkt. Ik voel me genoodzaakt om hier naar op zoek te blijven gaan. Ik ben er bijna maar het ligt buiten mijn bereik.
Combineren, aanknopen en verder denken
Ik ben begonnen met het overschilderen van een werk uit een vorige serie. De horizontale beweging met de kwast over papier was daarbij het uitgangspunt, wat mij vervolgens bracht tot de horizontaal als zelfstandig beeldelement. Vervolgens heb ik ook andere onvoltooide of verworpen werkstukken uit eerdere series overgeschilderd, overschreven of verscheurd. Sommige toevallig ontstane fragmenten heb ik bewaard omdat ze mijn interesse wekten.
Parallel aan het werkproces las ik over hoe herinneringen en daaraan verbonden emoties ons vormen, hoe we door ons te herinneren de herinneringen veranderen en opnieuw, maar anders, opslaan. Hoe onze herinneringen onze identiteit en ons zelfbeeld vormen. Herinneren is een selectief proces, dat wat op moment van de ervaring sterk indruk op ons maakt, herinneren we beter. Ook vergeten heeft een belangrijke functie: het maakt dat we ons kunnen richten op het hier en nu (Monyer, 2022).
Ida Lorbach, Göttingen (D), 1979
www.idalorbach.com
Recollection
variabele installatie in de ruimte
gouache, oliepastel en inkt op papier in diverse afmetingen / audio opname
Recollection is een samenstelling van beeldende werkstukken, een archief, een voorraad. Sommige werken zijn grondstof voor hergebruik, heroverweging, herbezinning. Andere werken zijn de weerslag van een herinnering, van iets dat belangrijk was maar vergeten of op de achtergrond geraakt is, tussen verleden en heden, tussen jezelf en de ander.
Kader en bedding, inzicht geeft ruimte
Mijn veilige plek is het denkbeeldige kader waar ik mij binnen beweeg, hier zijn de patronen en ritmes actief die mij richting geven in mijn dagelijks (creatieve) leven. Binnen mijn kader ben ik gegrond, weet ik de weg, de regels en wat er komen gaat. Ik heb altijd toegepast werk gemaakt, geplaatst in een kader. Wat als ik dit kader loslaat, kan ik dit?
Patronen, rituelen en ritme zijn allemaal begrippen die horen bij mijn veilige plek.
Wol, naald en draad zijn de materialen waar ik mee werk.
Ik heb mijn werk in de hand. Het materiaal geeft mij de zachtheid van een bedding.
De strakheid van mijn kader en het eindeloze scala aan kleuren zorgt dat ik ook mijn gevoel en stemming op deze manier kan uiten. Mijn materiaalkeuze zorgt er voor dat ik mijzelf een mate van vrijheid geef die buiten mijn comfortabele zone (kader) ligt.
Niets staat vast.
Ingrid van Tuijl,
Zaltbommel, 1981
ingrid@studioverris.nl
(On)begrensd
wolvilt en garen
paneel 90 x 61 cm, div. viltwerken 50 x 40 cm t/m 150 x 60 cm
Ik teken wat het bos mij laat zien
‘Surrender to the woodland’ nodigt de toeschouwer uit om, in gedachten, in het geschilderde bos te stappen. Om rondwandelend een zacht plekje van mos te vinden en daarop in een heerlijke slaap te vallen.
Iris van Valkenhoef, Delft, 1976
irisvanvalkenhoef.com
Surrender to the woodland
Mixed media op linnen
210 cm x 600 cm
Kan ik een doorgeefluik zijn tussen het bos en het doek?
Kan ik werk maken dat niet van tevoren is uitgedacht maar in het moment zelf ontstaat?
Kan ik het eindresultaat loslaten en me laten verassen door wat het bos mij laat zien?
Kom maar lief klein kindje
Een aantal jaren geleden heb ik bij het opruimen op de zolder van mijn ouders mijn babykleertjes van vroeger gevonden & meegenomen. Voor dit werk heb ik ze gebruikt en er objecten van gemaakt. Dit in combinatie met dekens van vroeger die ik in de loop van de tijd heb verzameld.
Deze twee materialen (babykleertjes en dekens) stel ik met behulp van borduren samen. Alles met de hand, in mijn achterhoofd wetende dat borduren helend werkt. Het is langzaam, je krijgt tijd om na te denken, het geeft tijd voor reflectie. Ik heb het borduren gebruikt om het aan elkaar te maken tot vormen, maar ook om teksten te borduren die ik graag had willen horen. Hele basale teksten, die eenvoudig maar liefdevol zijn en de situatie meteen heel anders maken, alsof het zo geweest is.
Nicole van den Kroonenberg, Helden Panningen, 1967
www.nicolevandenkroonenberg.nl
Je hoeft niet meer te huilen
babykleding, oude dekens, borduurgaren
installatie
(objecten van 10×10 cm tot 1,5m2)
Ik woon dan wel in de stad Rotterdam maar kan niet zonder de natuur
Waar voel ik me veilig? Dat voel ik me als ik in mijn lichaam ben in plaats van in mijn hoofd. Dit kan ik bereiken door yoga te doen. Ik word mij bewust van het feit dat ik een lijf heb, dat ik benen heb, dat ik voeten heb en twee armen.
Ook voel ik me veilig als ik in de natuur ben. Als ik een lange wandeling aan het maken ben samen met mijn vriend in Zweden, in Nederland of andere mooie plekken. Ik geniet er van en verbaas me over de schoonheid van bloemen, planten, dieren en groeivormen die te zien zijn. Soms kan ik ook iets bijzonders voelen als ik in de natuur ben, de energieën van alles dat om me heen groeit en bloeit. De wind die zacht langs mijn wang strijkt.
Roebie Starink, Rotterdam, 1978
www.roebiestarink.nl
Als mens en plant samenkomen 1
houtskool op papier
1.00 x 1.70 m.
Als mens en plant samenkomen 2
houtskool op papier
1.20 x 1.10 m
In een poging om mijzelf te preserveren, zet ik alleen maar vast wat ik kwijt zal raken.
Desta Matla (Baarn, 1993)
www.destamatla.nl
Onoplosbaar
Installatie / glazen potten, afgedrukte foto’s, water, waterparels.
DE METHODE
Frequentie: 3x in de week.
Periode: 18 februari 2024 tot en met 31 mei 2024.
Benodigdheden: afgedrukte foto’s van jezelf, potten, waterparels, water.
Handeling:
- Foto’s van jezelf in de vorige week selecteren;
- Deze op zondag af laten drukken in het kruidvat aan de Nachtegaalstraat, bij de machine die in het looppad van de caissières zit en waar je nooit iemand anders ziet;
- De foto’s in het mapje doen en daar de datum op zetten;
- Drie potten selecteren (zorg voor variatie in hoogte en breedte), daar waterparels in doen zodat de pot tot maximaal 75% gevuld is;
- Op maandag, woensdag en vrijdag een foto in de pot doen en deze vullen met water zodat de parels niet meer zichtbaar zijn.
Specificatie – potten:
*Glazen potten
*Egale wanden
*Geen versiersels in het glas of op de deksel (behalve evt. een knop)
* Minimaal 15×15 centimeter indien vierkant, of met een diameter van 12 centimeter
*Inhoud: ongeveer 1-2L
*GEEN weckdeksel
*GEEN jampotten
*ZO MIN MOGELIJK logo’s
*Het liefst met deksel (maar zonder kan ook)
Specificatie – foto’s
*Altijd alleen jezelf
*Staand
OF tijdens het uitvoeren van een handeling
OF foto’s van de handen die deze handeling uitvoeren
Zoeken naar mystiek in de wildernis van het zijn
In het postmoderne denken is de binnenruimte of de ziel ontheiligd geraakt. Daarom wil ik op zoek naar een nieuwe vorm van mystiek, een zoektocht door een labyrint van binnenkamers doordrongen van licht en transcendentie maar ook van strijd, pijn, onderdrukking, verlangen en menselijkheid.
Ik begon met het tekenen van een innerlijk archief waarin herinneringen en emoties liggen opgeslagen. Van een afstand lijkt dit een overzichtelijk geheel, maar van dichtbij, is het een woekering van angsten, twijfels, onvervulde verlangens en waanbeelden. Door hier expressie aan te geven zoek ik de confrontatie met dat wat ongezien is; nooit geuit maar wel aanwezig.
Kijk, voel en wees stil. Alles wat je ziet is ook in jezelf.
Kijkend naar de sterren aan de hemel, het oneindige heelal, voel ik groot ontzag. Ik hoef het niet te begrijpen, alleen maar onderdeel ervan te zijn en te aanvaarden. Voelen dat ik voortkom uit dezelfde energie, leert me om met compassie naar mezelf en anderen te kijken. We zijn klein, nietig en tegelijkertijd een onderdeel van dit allesomvattende wonder.
Hanneke Breman-Ohler,
Den Haag, 1972
hanneke_breman@hotmail.com
Behind the cold
gemengde techniek op papier
30 x 35 cm
Green escape
gemengde techniek op papier
30 x 35 cm
Are we part of the moon?
gemengde techniek op papier
30×35 cm