aZiel
in de Notre Dame des Arts, de Refter in Ubbergen
De vragen die aan de kunstenaars zijn gesteld zijn van persoonlijke aard,
maar raken aan universele thema’s. We zijn allemaal op zoek naar een plek om
onze ziel tot rust te brengen.
Tijdens de expositie ‘aZIEL” worden de werken gepresenteerd in het prachtige Notre Dame des Arts in Ubbergen.
Kom kijken waar de kunstenaars zich naartoe begeven hebben en waar zij hun ziel hebben neergelegd.
De opening is op zondag 16 juni om 15.00 uur.
foto’s Dick Doorduin
Ik maak van mijn verdriet een zacht geweven wolk
In ‘Zacht geweven’ onderzoek ik mijn eigen benadering van rouw na het aangrijpende verlies van mijn hond. Ik bevraag traditionele, sombere rouwvormen en zoek naar een uitdrukking die mijn persoonlijke ervaringen weerspiegelt.
De onbevangen liefde en zachtheid, die ik nu mis, inspireren mijn zoektocht naar een passende vorm.
Dit werk is een persoonlijke ode aan het vinden van kracht in zachtheid. Een unieke uitdrukking van verdriet die troost biedt als een zachte wolk. Echoënd de aanwezigheid van een onvergetelijke kwispelende ziel.
Anna Ulyashyna, Minsk, Belarus, 1981
www.annaulyashyna.com
Zacht geweven
Olieverf op linnen
1.40 x 1.20 m.
Bernadette van Beek, Bodegraven, 1952
bernadettevanbeek@gmail.com
Metamorfose
Japans papier (kozo 5), acryl
1.80 x 0.65 x 1.10 m.
Al jaren heb ik een fascinatie voor papier. Niet voor niets volgde ik ooit de opleiding tot papierrestaurator en droeg ik in het verleden zorg voor papiercollecties binnen musea en archieven.
Metamorfose bestaat uit 75 kleine papieren afgietsels van originele vaasjes, geërfd van mijn moeder en uit eigen verzameling.
Losmaken, een kans op herstel
Voor elk vaasje kleurde ik een vel transparant Japans papier, waarmee ik de vaasjes bedekte. Als een tweede huid hechtte dit papier zich vast. Het staat voor de loyaliteit met het gezin waarin ik opgroeide. De mate van de hechting geeft ook aan hoe lastig het is los te komen van bepaalde patronen.
Het was onmogelijk om zonder scheuren deze ‘tweede huid’ los te trekken van het origineel.
De gescheurde huid herstelde ik met een dun strookje van hetzelfde gekleurde Japanse papier.
Wat resteert, zijn op zichzelf staande objecten, ontdaan van hun originele functionaliteit. Het ene voorwerp ziet er kwetsbaarder en meer getekend uit dan het andere, maar ze staan los en zelfstandig.
Toen oorlog een realiteit was, had ik rust. En nu alles rustig is, heb ik oorlog in mijzelf.
Turbulente gevoelens in het heden
raken verweven met
herinneringen uit mijn verleden.
Waar komt mijn gevoel van onveiligheid vandaan?
Mijn weg blijkt te zijn:
Diep in mijn innerlijke proces duiken
door die hel heen gaan
en tevoorschijn komen
met een kunstwerk
dat die reis laat zien.
Danijela Novaković, Zenica 1970
danijelanvkvc@gmail.com
Who is going to save my soul?
3 soorten papier, lijm, krijt, inkt, oliestick
3.30 x 3.10 m.
Els Schreijer, Nijmegen, Gendt 1974
elsschreijer@live.nl
Ik ben veilig, mijn lichaam is mijn thuis.
keramische installatie
3.00 x 3.00 x 3.00 m.
Mijn shelter, mijn thuis, mijn lichaam
Een tentdoek beschermt ons tegen de regen, maar niet tegen de stormen van het leven. Een bunker mag ons behoeden voor oorlogsgeweld, maar niet voor het stijgende water.
Een shelter biedt nooit volledige zekerheid. Echte veiligheid, ontdekte ik, is verankerd in mijn eigen ademhaling. Het ligt niet buiten, maar binnen in mijzelf. Daar begon ik, dag na dag, mijn adem te volgen. Als een trouwe metgezel die altijd en overal aanwezig is. In mijn eigen lichaam vond ik een shelter. Een rustpunt te midden van de stormen van het leven.
In mijn zoektocht naar genezing en zelfontdekking, waarbij ik veel met mijn handen in de klei kon aarden, kreeg ik vaste grond onder mijn voeten. En van daaruit ontdekte ik de kracht van kunst als middel tot expressie en heling.
Mijn keramische Seedpods weerspiegelen niet alleen mijn persoonlijke reis, maar ook mijn veerkracht en mijn innerlijke strijd om een gevoel van veiligheid en thuis te vinden.
Tekenen is zijn
Tekenen is als zoeken naar ruimte om te zijn.
Het is wat je doet. Nu, in het moment.
Je aandacht, je focus, confronterend en tergend.
Iedere dag is anders.
Zoeken naar beweging, naar bevrijding en de beknelling in het zijn.
Manja Hoedeman,
’s-Hertogenbosch, 1965
manjahoedeman@xs4all.nl
Shelter
Syberisch krijt op papier
1.20 x 1.50 m.
Nelleke van Andel, Groningen 1960
vanandelnelleke@gmail.com
Tot op het bot; tot in het bot
Installatie, mdf, hout, lijm, imitatieleer, nietjes, foto’s op daylight material, led-verlichting
Per stuk 0.32 x 1.02 m.
Rumi zegt: ‘The wound is the place where the light enters you.’
In het lied Anthem zegt Leonard Cohen iets soortgelijks: ‘There is a crack in everything. That’s how the Light gets in.’
The cracks are there to let our light out
Gedurende het traject heb ik een voor mij essentiële vervolgstap kunnen zetten: ‘The Cracks are there to let our Light out’. Mijn ‘cracks’ hebben ervoor gezorgd dat het innerlijke licht zichtbaar wordt. Een paradigma shift.
In de door mij gekozen vormen is een figuur herkenbaar. Van binnenuit schijnt het licht door de moeilijke aspecten van het leven heen. Wanneer je zowel de figuur, de moeite en het licht kunt zien, zie je het geheel. Door aandacht te schenken aan dit licht, zonder al het andere te negeren, bepaal je zelf de mate van je machteloosheid. Je kunt hiermee de verschuiving beïnvloeden van het gevoel van onmacht naar het gevoel van macht. Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Ik word stil om stil te staan bij toen en nu
Tijdens mijn kinderjaren hebben mijn ouders mij laten zien waar de uitsluiting van hele bevolkingsgroepen in oorlog en geweld toe kan leiden. Dit zijn beelden die tot op de dag van vandaag bij mij zijn gebleven en mij sterk hebben beïnvloed.
Deze herinneringen van toen vermengen zich met de beelden van nu.
Mijn werk gaat over kwetsbaarheid, macht en onmacht, veiligheid en onveiligheid, het verlangen naar geborgenheid in oorlog en geweld in het heden en verleden.
Paul Verstegen, Roosendaal (NB) 1949
pauljmverstegen@gmail.com
Verborgen herinneringen
textiel, acryl, foto’s, gemengde technieken
2.00 x 1.50 m
Het protestlied uit de jaren ’60 van Barry McGuire, “Eve of Destruction”, is nu weer actueler dan ooit:
The Eastern world, it is explodin
Violance flarin’,bullets loadin’
You’re old enough to kill but not for votin’
You don’t believe in war, but
what’s that gun you’re totin’?
And even the Jordan river has bodies floatin’
But you tell me
Over and over my friend
How you don’t believe
We’re on the eve of destruction
Een oud familieservies, in scherven uiteengevallen
‘Het voorbijgaan’ vertelt van herinneringen, emoties en gevoelens die vaak verloren gaan of vervagen in de tijd. In mijn mijmeringen keert de geur van het bos, het land en het geluid van mijn taal weer terug.
Veel van mijn herinneringen gaan terug naar de kinderjaren, waarbij de natuur een grote rol speelt. De perceptie van plaats en tijd is altijd beweeglijk en verandert continu. Zoals de natuur zelf ook doet. De natuur is in beweging. Herinneringen zijn ook in beweging.
Wat ik voel bij herinnering, kan ik het beste verbeelden door middel van de natuur. Maar ook met voorwerpen uit mijn verleden. Zoals een oud familie servies in scherven uiteengevallen. De stukjes passen niet meer helemaal bij elkaar. En er ontbreken belangrijke stukjes, die niet meer terug te vinden zijn.
Rietje Kersten, Horst (L) 1954
mjgkersten@kpnmail.nl
Het voorbijgaan
Installatie, foto’s, prints, dubbelprints, chinees papier, oliepastel, potlood, stangetjes, houten blokken, doek, draad en scherven.
5.50 x 2.00 x 2.50 m